Wprawdzie w dramatyczny sposób rozpoczęliśmy rok 2019, ale należy mieć nadzieję, że ten ważny, zarówno z polskiego jak i europejskiego punktu widzenia, rok – jubileusz 30-lecia przemian, wybory, brexit – będzie dobrym okresem dla Polski. Dzisiaj, na początku lutego, możemy z satysfakcją powiedzieć, że w sektorze budowlanym, pomimo wielu trudności, za nami udany, a w wielu przypadkach rekordowy rok. Zresztą cała gospodarka prezentowała się całkiem dobrze, o czym świadczy choćby szacowany na 5,1% wzrost PKB. Wydaje się, że w sektorze cementowym, w minionym roku, „otarliśmy się” o rekordowy wynik roku 2011. Musimy jeszcze chwilę poczekać na oficjalnie zweryfikowane dane, ale wynik przekraczający 18,5 mln ton cementu, a może nawet zbliżony do 19 mln, jest bardzo prawdopodobny. Tak jak przewidywaliśmy, rok 2018 i 2-3 kolejne lata powinny być szczytem prac w obszarze infrastruktury drogowej i kolejowej. Nie dziwi więc, że infrastruktura była w roku 2018 i mam nadzieję pozostanie w kolejnych latach największą częścią cementowego rynku. Chyba nikogo nie zaskakują dobre informacje z rynku mieszkaniowego. Deweloperzy, ale także typowi „Kowalscy i Nowakowie” swoją aktywnością powodują, że dość konsekwentnie zbliżamy się do 200 tys. mieszkań rocznie, o czym od lat mówię jako o polskim poziomie przyzwoitości. Jeśli do tego dodamy dużą aktywność w obszarze budownictwa biurowego i kubaturowego, to wyniki dotyczące zapotrzebowania na cement w roku 2018 są dość oczywiste.
Zamykając za sobą rok 2018, w naturalny sposób skupiamy się na bliższej i dalszej przyszłości. Pomimo generalnie dość optymistycznych prognoz wielu ośrodków analizujących sytuację gospodarczą, a w szczególności sytuację budownictwa, należy liczyć się z ogólnym pogorszeniem koniunktury i niższym poziomem wzrostu PKB – mówi się o 3,6÷3,8 proc. Jeżeli spojrzymy na budownictwo całościowo, to powtórzenie lub przekroczenie wyniku z roku 2018 staje się sporym wyzwaniem.
Schodząc na poziom już bezpośrednio związany z produkcją cementu, należy zauważyć, jak bardzo zmieniają się warunki kosztowe prowadzenia procesów produkcyjnych. Powiem tylko o dwóch kwestiach, które budzą uzasadnione emocje. Po pierwsze, do dzisiaj nie wiemy, jak ostatecznie będzie wyglądać sprawa cen energii elektrycznej dla dużych odbiorców przemysłowych. Drugim obszarem niepewności, nierozłącznie związanym z produkcją cementu, jest CO2. Jeszcze dwa lata temu cena uprawnień do emisji jednej tony CO2 była na poziomie 5 euro, przed rokiem na poziomie ok. 10 euro, a dzisiaj przekracza nawet 25 euro. Należy dodać, że nie ma technologii produkcji cementu, która pozwalałaby unikać emisji CO2. Może to nawet właściwy moment, aby powiedzieć coś więcej na ten temat. Otóż, sektor cementowy w skali całego świata odpowiada za ok. 5% emitowanego CO2. Ta emisja ma miejsce na etapie produkcji tzw. klinkieru cementowego. Z cementowni „wyjeżdża” jednak cement, dla którego jednostkowa emisja jest już o 20-30% niższa. Mało tego – cement jest tylko półproduktem niezbędnym w produkcji betonu. Powinniśmy więc patrzeć na emisję CO2 generowaną przy produkcji klinkieru cementowego, uwzględniając cały „łańcuch”, cały cykl życia konstrukcji betonowych. Ten „łańcuch” wygląda następująco: klinkier – cement – beton – konstrukcja betonowa – karbonatyzacja betonu – recykling. Warto uzmysłowić sobie, że te najważniejsze, środkowe ogniwa, którym jest „beton”, „konstrukcja betonowa” w całym cyklu życia obiektu budowlanego pozwalają uzyskiwać znaczące oszczędności związane z zapotrzebowaniem na energię do ogrzewania i klimatyzowania pomieszczeń. Pamiętajmy, że oszczędności energii do ogrzewania i klimatyzowania obiektów to per saldo korzystny efekt związany z emisją CO2 z naszych elektrowni. Jeśli do tego dodamy efekt związany z częściową karbonatyzacją betonu (nawet kilkanaście procent emisji na etapie produkcji klinkieru cementowego) oraz pełną możliwość ponownego wykorzystania betonu (recykling) po zakończeniu cyklu życia obiektu, to śmiało możemy mówić o betonie jako materiale niskoemisyjnym. 
Kończąc ten wywód, chciałbym wrócić do treści bieżącego numeru kwartalnika. Mam nadzieję, że nie zawiedziemy Państwa naszą treścią, typową dla pierwszego numeru rozpoczynającego się roku. Tak więc, oprócz klasycznych tekstów o budownictwie betonowym, drogach betonowych, architekturze, dzisiaj duża dawka opinii, ocen tego, co się zdarzyło i czego oczekujemy w polskim budownictwie, prezentowana przez czołowe postacie tego sektora.
Na zakończenie zaś kilka słów „prywaty”, trochę naszej stowarzyszeniowej „kuchni”. Otóż, po 27 latach kierowania Cementownią Ożarów, po 27 latach pracy w Zarządzie Stowarzyszenia Producentów Cementu i po kilku latach kierowania nim, zakończył pracę na „frontowych odcinkach” cementu nasz Przyjaciel, Prezes Andrzej Ptak. Andrzeju, dziękujemy Ci za to, że zawsze mogliśmy liczyć na Twoje wsparcie, Twoją mądrość i doświadczenie. 
Nowym Przewodniczącym SPC został Prezes Ernest Jelito, osoba „od zawsze” związana z sektorem cementowym, dobrze znająca polskie, europejskie, a także światowe uwarunkowania i wyzwania tej branży. Myślę, że warto sięgnąć do rozmowy, którą z nim przeprowadziliśmy.
Życzę Państwu miłej lektury,