Z umiarkowanym optymizmem „wchodzimy” w kolejny rok – nowe realia polityczne, skomplikowana sytuacja w otoczeniu międzynarodowym, ogromne wyzwania związane z polityką klimatyczną to istotne elementy, które determinują nasze codzienne, ale także biznesowe działania. Ubiegły rok lekko rozczarował – wzrost PKB na poziomie błędu statystycznego i sprzedaż cementu na poziomie 16,6 mln ton to wyniki wyraźnie poniżej oczekiwań. 
Już tradycyjnie, w pierwszym numerze roku robimy swego rodzaju sondę wśród osób, które mają istotną pozycję w polskim biznesie budowlanym. Na nasze pytanie o podsumowanie roku ubiegłego i ocenę perspektyw kolejnego odpowiedziały aż 24 osoby. Oczywiście, opinie są w zrozumiały sposób zróżnicowane, ale wyraźnie przebija się ten „umiarkowany optymizm”. Mając realną nadzieję na sięgnięcie po środki z funduszy europejskich, polski biznes budowlany liczy na zauważalne „odbicie” już roku w 2024 oraz wyraźne przyspieszenie w kolejnych latach. Takie są również oczekiwania społeczne – dalej brakuje nam mieszkań, mamy wyraźne zapóźnienia w obszarze infrastruktury kolejowej, musimy kontynuować nasze programy drogowe, a przede wszystkim czekają nas zmagania związane z transformacją energetyczną. Tego wszystkiego nie da się zrobić bez cementu i betonu, a my jako profesjonaliści wiemy, jakie wyzwania związanie z dekarbonizacją sektora cementowo-betonowego stoją przed nami. Choćby dlatego gorąco zachęcam do uważnego zapoznania się z obszernym wywiadem, którego udzielił naszemu redaktorowi przewodniczący Zarządu Stowarzyszenia Producentów Cementu Krzysztof Kieres.
Pan Przewodniczący w swoich wypowiedziach kładzie szczególny nacisk na problem tzw. CCS (Carbon Capture and Storage), który staje się swego rodzaju „być albo nie być” dla branży cementowej. Od lat mamy pełną świadomość, że niezależnie od wszystkich działań dekarbonizacji obniżających „ślad węglowy” cementu, kluczowym wyzwaniem jest ograniczenie tzw. emisji procesowej związanej z rozkładem węglanu wapniowego. Od lat powtarzam, że nastolatek, który znajdzie sposób na otrzymanie tlenku wapniowego bez konieczności rozkładu węglanu wapnia, nie będzie musiał czekać na Nagrodę Nobla do osiemdziesiątki. 
Dzisiaj jesteśmy już całkiem daleko w procesie rozwiązywania problemu – potrafimy skutecznie wychwytywać CO2 w skali przemysłowej i pozostaje kwestia jego transportowania i lokowania na dużych głębokościach na morzu lub lądzie. Piszemy dzisiaj o tym przy prezentacji marki Holcim, gdzie w Cementowni Kujawy realizowany jest pełnoskalowy projekt związany z wychwytywaniem CO2 i transportowaniem skroplonego gazu na szelf norweski. Dzisiaj Europa pracuje nad tym, aby bezpiecznie składować CO2 nie tylko na morzu, ale także lądzie. Pani profesor Barbara Uliasz-Misiak na stronach 62-67 jednoznacznie wykazuje, że na terenie Polski mamy bardzo duży potencjał do bezpiecznego składowania CO2.
Jak nigdy dotąd rozpisałem się na temat CO2, ale to chyba dość zrozumiałe w sytuacji, gdy Europa zaczyna dyskusję o możliwym podwyższeniu celu redukcyjnego do 90% w roku 2040. 
Nie zawiedziemy naszych wiernych Czytelników, którzy oczekują od BTA nie tylko inżynierskich informacji. W tym numerze kwartalnika uaktualnimy informacje o stanie budowy dróg betonowych zarówno w sieci GDDKiA, ale także w naszych samorządach. Architektura tym razem została zdominowana przez laureata ostatniego konkursu „Polski Cement w Architekturze” Piotra Bujnowskiego i jego Izbę Pamięci przy Cmentarzu Powstańców Warszawy. Myślę, że redaktorowi Pawłowi Pięciakowi, nie pierwszy już raz, udało się w zajmujący sposób przedstawić Laureata i jego pasję jak także wręcz wzruszająco przedstawić wrażenia z wizyty w tej szczególnej nekropolii.
Na koniec trochę poważniej i ważnej historii. Chyba tylko profesjonaliści pamiętają, że w tym roku obchodzimy 200-lecie opatentowania przez Josepha Aspdina cementu portlandzkiego. Pani Teresa Kudyba przygotowała dla nas bardzo ciekawy tekst „Na opolskim Kolbergu”, w którym pokazuje Śląsk Opolski jako największe europejskie zagłębie cementowo-wapiennicze na przełomie XIX i XX wieku. Pani redaktor Teresa Kudyba od lat dba o należyte zapisanie tradycji Opola i okolic w historii przemysłu cementowego, a ja jako absolwent opolskiego Technikum Materiałów Wiążących z łezką w oku patrzę na mury Technikum, które powstało na terenach dawnej cementowni Friedricha Wilhelma Grundmanna. 
Mam nadzieję, że wszyscy nasi Czytelnicy znajdą na tych 80 stronach kwartalnika coś, co ich zainteresuje. 
Życzę miłej lektury